دلی کز تو سوزد چه باشد دوایش		چو تشنه تو باشد که باشد سقایش
چو بیمار گردد به بازار گردد		دکان تو جوید لب قندخایش
تویی باغ و گلشن تویی روز روشن		مکن دل چو آهن مران از لقایش
به درد و به زاری به اندوه و خواری		عجب چند داری برون سرایش
مها از سر او چو تو سایه بردی		چه سود و چه راحت ز سایه همایش
چو یک دم نبیند جمال و جلالت		بگیرد ملالی ز جان و ز جایش
جهان از بهارش چو فردوس گردد		چمن بی‌زبانی بگوید ثنایش
جواهر که بخشد کف بحر خویش		فزایش که بخشد رخ جان فزایش
جهان سایه توست روش از تو دارد		ز نور تو باشد بقا و فنایش
منم مهره تو فتاده ز دستت		از این طاس غربت بیا درربایش
بگیرم ادب را ببندم دو لب را
که تا راز گوید لب دلگشایش